Ervaring Martijn N.
Lyme Borrelia Zelfhulpgroep Nederland
Het zelfgenezings-succes van

Martijn N.

In de zomer van 2013 heb ik meerdere tekenbeten opgelopen. Ik ben naar de huisarts gegaan en omdat er geen rode kring zichtbaar was had ik volgens hem absoluut geen ziekte van Lyme. Ik ging met een goed en opgelucht gevoel naar huis.
Echter al vrij snel kreeg ik allerlei uiteenlopende klachten: koorts, spierpijn en tintelingen in mijn handen en voeten. Ik ging weer terug naar de huisarts en kreeg een antibiotica kuur van een week. Hierna voelde ik mij beter en ging er dus vanuit dat de kuur zijn werk had gedaan. Dit was in juni en in januari daarop kwamen alle klachten, drie keer zo erg, weer terug. Daarbij kreeg ik regelmatig last van hevige messteken’ in mijn rug en linkerbeen en intensieve gewrichtspijn. Een jaar lang volgden onderzoeken, van een MRI tot een lumbaal-punctie (hersenvocht afnemen) tot bezoeken aan het reumacentrum. Ik ging ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Steevast kreeg ik te horen: je bent een jonge vent, met een drukke baan als projectmanager en net vader van je eerste kindje dus het zal wel stress zijn. Als je zoiets een keer hoort denk je nog oke, maar als je dat ieder bezoek te horen krijgt voel je je afgescheept. Door de onwetendheid voelde ik mij niet serieus genomen in de reguliere zorg. Dat deed mij veel pijn, letterlijk en figuurlijk.

Bijna tegelijkertijd met deze uitslag gebeurde er ‘iets toevalligs'

Zelf dacht ik nog steeds dat het Lyme zou kunnen zijn en ik ben verder gaan speuren. Uiteindelijk kwam ik bij een medisch instituut in Duitsland terecht, en uit die onderzoeken bleek het inderdaad Lyme te zijn. Na het horen van deze uitslag was ik vooral ‘opgelucht’ dat ik na de lange onzekere zoektocht eindelijk wist wat ik had.

Bijna tegelijkertijd met deze uitslag gebeurde er ‘iets toevalligs’. Mijn vader leest op zaterdag De Telegraaf en op 11 april 2015 kwam hij met de krant naar ons toe. Hij had een interessant artikel gelezen van iemand die jarenlang Lyme had en er vanaf was gekomen dus ik moest het eens lezen. Toen ik de foto bij het artikel zag dacht ik: hee die ken ik, dat is Tessa Gerrits, een oud studie-genootje van het HBO. Ik heb meteen telefonisch contact met haar opgenomen en zo ben ik bij de Lyme Zelfhulpgroep terecht gekomen, waar zij groepsbegeleider is.

Bij de eerste afspraak vond ik de zelfhulp-behandeling eerlijk gezegd nogal abacadabra en stond er daardoor wat sceptisch tegenover. Maar ik dacht: ik ben altijd positief ingesteld ik ga het zelfhulp-behandel traject gewoon proberen. De eerste periode voelde ik mij na de zelfhulp-behandelingen beroerder, had meer pijn dan voorheen. Maar ik wist, dit hoort erbij, dit is een normale reactie van het lichaam dus ik moet er doorheen. Daarnaast ben ik ook anderen factoren aan gaan pakken: dagelijks supplementen nemen, gezonde shakes maken, minderen met koffie, en vooral geen suikers en dus ook geen frisdranken meer. En ik ben goed op mijn voeding gaan letten. Samen met mijn vriendin hebben we letterlijk de ongezonde dingen uit huis gehaald en gevuld met gezonde voedingsmiddelen. Na verloop van tijd ging het steeds beter. Van 7 slechte dagen per week werden het er 6, naar 5, naar 4 etc. Totdat het alleen weer goede dagen werden en nog steeds zijn! Ik ben inmiddels een paar jaar verder en volledig klachtenvrij. In het begin ging ik wekelijks naar de zelfhulpbehandeling, dat werd toen tweewekelijks en 1 keer per maand. Daarna ging ik af en toe nog eens voor een APK’tje en 2 jaar geleden ben ik voor het laatst op de groep geweest.

Het voelde voor mij dat ik op de groep met open armen werd ontvangen. Er was meteen een klik, een positief gevoel en ik voelde mij eindelijk serieus genomen. Het voordeel is dat je daar merkt dat je niet de enige bent, dat we ervaringen uitwisselde en elkaar praktische tips gaven. Je maakt elkaar sterker, letterlijk. De tijd die je erdoor brengt is toch een onderdeel van je leven en ik vond het gezellig om het met elkaar ook over de dagelijkse dingen te hebben, en niet alleen over het ziek zijn.

Wat ik een lastig verhaal blijf vinden is het onbegrip en onwetendheid van de mensen om mij heen. Mijn vriendin en directe familie hadden begrip maar voor anderen was dat moeilijker op te brengen. Want je zag niks aan me en Lyme, ach dat valt wel mee toch? Dat vond ik zo fijn, dat ik op de groep niks duidelijk hoefde te maken. Iedereen heeft eenzelfde ervaring en hier luisterden de mensen en begrepen zij me. Dat de mensen van de groep en de twee begeleiders met je samen staan om uit de Lyme te komen. En vanuit hun ervaring een relatie opbouwt die gelijkwaardig is en niet voelt als arts/patiënt-verhouding is een ontzettend prettige opzet.

Ik heb meer mensen beter zien worden en dat sterkte mij. Je moet doorzetten en in je eigen kunnen geloven, en hopelijk sterkt mijn verhaal weer anderen om te zien dat je er positief uit kunt komen.

Martijn N.
Ervaringsverhalen
Share by: